Ik ben mama, het draait nu niet meer alleen om mij

Verschrikkelijk vond ik het, dat de vader van mijn kind geen deel van haar leven wilde uitmaken. Dat hij mij zo in de steek liet, was tot daar aan toe, maar zijn eigen vlees en bloed? Hoewel ik wanneer ik heel hard mijn best doe en mijn maximale inlevingsvermogen gebruik, ik me voor kan stellen dat een kind voor hem niet ‘handig’ was. Maar ja…. het kind is er al, hoe kun je als volwassene jouw gevoelens belangrijker vinden dan die van een kind? Deze vragen blijven regelmatig door mijn hoofd schieten.

Wil ik die man nog in mijn leven? Nee! Ik hoef hem nooit meer te zien; laat staan dat ik hem zou willen delen met mijn dochter. Ik ben super blij met mijn meisje en samen kunnen we wat mij betreft de hele wereld aan, no doubt. Maar het gaat niet om mij. Vanaf het moment dat je moeder wordt, gaat het er niet meer in eerste instantie om wat jij voelt, maar wat je kind voelt. De verhalen die ik van moeders hoor die hun kinderen bij hun vader weg halen, omdat ze zelf gekwetst zijn, zijn voor mij net zo hartverscheurend als die van de vaders die niet naar hun kind omkijken.

Het gaat niet om ons; het gaat om die kleintjes en daar zouden de gevoelens van volwassenen voor moeten wijken.

Dus nee, haar vader hoeft ‘wat mij betreft’ niet in haar leven. Maar het gaat niet om mij; het gaat om haar. Zou ik hem met open armen ontvangen ondanks het feit dat er nog nooit iemand zo hard op mijn hart heeft gestaan? Ja! Zou ik hem in het leven van mijn dochter laten; ook al heeft nog nooit iemand mij zo in de steek gelaten als hij? Ja! En zou ik er alles aan doen, ook al heeft hij alles maar dan ook alles bij elkaar gelogen, zodat hij een relatie met onze dochter kan opbouwen? Jazeker zou ik dat doen! Alle pijn en verdriet die ik van hem heb gehad en wat hij mij heeft ‘aangedaan’ (of ik eigenlijk mijzelf) moet ik zelf maar verwerken. Daar mag de eventuele relatie van mijn dochter en hem geen last van ondervinden.

Hij heeft mij natuurlijk niet van alles aangedaan, dat heb ik zelf laten gebeuren. Het makkelijkste wat je kunt doen, is de vinger naar de ander wijzen. Boos te zijn op de ander en de ander van alles en nog wat verwijten. Maar wat schiet je daar mee op? Dan word je niet alleen een vrouw vol met woede en haat, maar ook een moeder met zoveel boosheid. Die moeder wil ik niet zijn. Ik wil als moeder een voorbeeld zijn voor mijn kind. Een moeder die sterk en krachtig is, die vergeeft, die positief in het leven staat en die groeit. En groeien doe je nooit door de vinger naar de ander te wijzen. Groeien doe je door naar jezelf te kijken en te kijken wat JIJ van deze situatie kunt leren. Ook al heeft de ander in jouw ogen niet goed gehandeld; dat is zijn les om te leren en niet de jouwe.

Jij kunt een ander nooit de les lezen, want die les zal de ander zelf moeten leren. Net zoals wij allemaal zelf onze lessen moeten leren.

Natuurlijk heeft mijn ex geen leuke dingen gedaan, maar ik heb het toegelaten. Ik had hem nooit meer binnen moeten laten nadat ik hem de eerste keer de deur heb gewezen. En ook niet na de tweede, derde, vierde en tiende keer. Het is super, super moeilijk om de man van wie je houdt en waarop je tot over je oren verliefd bent de deur te wijzen, omdat de situatie niet goed voor je is. En ja, het wordt nog eens extra moeilijk als hij toch weer op je stoep verschijnt. Ik had op dat moment meer ballen moeten hebben. Nu begrijp ik het helemaal waarom ik dat niet had en ben ook niet boos op mezelf. Maar het zou niet eerlijk zijn om enkel de vinger naar hem te wijzen. Ik heb de vinger naar mezelf gewezen en ik heb daaruit een les geleerd. Door die les ben ik gegroeid als mens. In plaats van naar de liefde van een man te zoeken, ben ik op zoek gegaan naar de liefde in mezelf.

Ik ben dit keer niet verliefd geworden op een man, maar op mezelf. En ik moet zeggen dat ik in mijn hele leven nog nooit zo’n leuke relatie heb gehad!

Eergisteren was hij jarig. Ik wilde hem een dag na zijn verjaardag een mail sturen met foto’s van onze dochter. Niet op zijn verjaardag zelf, omdat ik hem niet van slag wilde brengen. Omdat ik hem niet wilde verplichten om haar foto’s te zien, wilde ik hem een link sturen en de foto’s niet als bijlage sturen. Met een begeleidend schrijven erbij dat hij haar altijd, nu of in de toekomst, mag zien; dat de deur openstaat. Niet omdat ik het wil, want het lijkt me verschrikkelijk als hij ineens in ons leven zou komen en ik mijn dochter zou moeten delen. Nee, ik moet er niet aan denken. Het 24/7 moederschap heeft echt heel veel voordelen en eentje daarvan is, dat ik mijn meisje altijd helemaal voor mijzelf heb en zelf bepaal hoe ik haar opvoed. Maar het gaat niet om mij.

Moet ik als goede moeder niet proberen om een eventuele relatie met haar en haar vader tot stand te brengen? Gaat mijn meisje later vragen of ik alles geprobeerd heb om haar vader in haar leven te laten? Moet ik wel contact met hem opnemen ook al weet ik dat waarschijnlijk de meest hatelijk mail terugkrijg? Moet ik dit doen voor mijn meisje? Of moet ik het allemaal laten zoals het nu is? Blijven bij het meest geweldige team op aarde; het team waar niemand tussen komt. Ik heb de mail (nog) niet gestuurd. Ik heb voor het eerst sinds haar geboorte vrede met het feit dat er geen man in ons leven is. Ik wil het graag vasthouden. Maar ja, het gaat niet om mij….

Herken jij dit dilemma? Of heb jij een ander dilemma wat je graag zou willen delen? Laat je reactie hieronder achter.