Gevlucht uit een huwelijk; voor geluk, vrijheid en veiligheid.
Gevlucht uit een huwelijk; voor geluk, vrijheid en veiligheid.
De dappere keuze van een moeder om te kiezen voor het welzijn van haar kind. Helemaal alleen met haar dochtertje, ver weg van haar eigen land. In een land waar ze de taal en cultuur nog niet machtig is. Uit een cultuur waar het niet gebruikelijk is om te scheiden. Ze lijkt niet bang. Niet voor de toekomst en niet voor de mening van de buitenwereld. Maar ze is het wel. Als ze om zich heen kijkt hoort ze veel en toch ook heel weinig. Ze lijkt gevangen in haar eigen taal. En toch is er hoop. Geholpen door vreemden die haar en haar dochtertje een tweede kans bieden op geluk. Een toekomst, in haar nieuwe thuisland.
De jaren verstrijken en de band tussen de twee wordt hechter. Er ontstaat een eenheid tussen moeder en dochter. Haar dochter wordt ouder en begrijpt steeds meer van de beproevingen en opofferingen van haar moeder. Ineens beseft ze dat dit onvoorwaardelijke liefde is. De dochter groeit op in een liefdevol thuis en ziet haar moeder uitgroeien tot een zelfstandige en zelfverzekerde vrouw. Deze vrouw heeft inmiddels haar plaats voor zover mogelijk veroverd in haar nieuwe thuisland, hoe moeilijk dat ook is. In dit land is ze namelijk de buitenlander en in haar geboorteland de buitenstaander. Twee werelden waarvan ze zich bij beiden nooit echt meer thuis zal voelen.
De dappere keuze van een vrouw. Niet zomaar een vrouw. Maar mijn moeder.
Gevlucht uit een relatie; voor veiligheid, geluk en vrijheid. Heeft de geschiedenis zich herhaald? Ik kijk in de spiegel. Ook ik ben niet alleen. In mijn handen hou ik iemand stevig vast, namelijk mijn dochtertje. De dappere keuze om – net als mijn moeder – te kiezen voor het welzijn van mijn kind. Ik vertel mijn dochtertje dat alles goedkomt en dat ik zielsveel van haar hou. Gek genoeg denk ik dat ze me begrepen heeft. Ik beloof haar dat alles goedkomt. Ik lijk niet bang. Toch ben ik het wel. Ik voel een achtbaan aan emoties. Angst, geluk, onzekerheid, verdriet en woede. Maar bovenal voel ik me trots dat ik na een reeks nare gebeurtenissen nog de kracht heb gevonden om te vechten. Angst wordt niet mijn raadgever, alhoewel de verleiding groot is.
Mijn dochtertje is mijn grote liefde, mijn grootste zegen. Ik kan niet zeggen dat ik het altijd makkelijk heb maar ik haal iedere dag weer kracht uit haar energie, haar liefde. Ze zeggen weleens dat je alleen hetgeen op je bordje krijgt wat je ook aankan. Ik geloof nu oprecht dat het – zeker in mijn geval – klopt. Het (single) ouderschap is niet altijd makkelijk. De zorg voor je kind kun je niet delen, zowel niet op emotioneel gebied als praktisch gezien. Zeker niet tijdens lange (of liever gezegd korte) nachten als je kind ziek is en de wekker vroeg afgaat omdat het tijd is om te gaan werken. Zelf uitzieken is er ook niet altijd bij.
En ja, ook ik huil weleens als het me allemaal even teveel wordt of als ik graag meer tijd wil voor mezelf. En toch duren die momenten kort, want ik prijs me gelukkig met wat ik heb. Ik kijk niet meer naar de gras van de buren. Mijn eigen gras is zo groen als dat ik zelf maar wil inzien.
De jaren verstrijken en de band tussen ons drieën wordt hechter. Dochterlief is inmiddels bijna vier. Ze weet niet beter dan dat ze in een liefdevol gezin opgroeit met haar mama en haar oma. Vol trots vertelt ze tegen iedereen die het maar wil horen dat ze een mama en een oma heeft en dat we altijd leuke dingen doen met zijn drietjes. Mijn dochter staat vrolijk, tevreden en wijs in het leven. Dat bewijst maar meer hoe belangrijk het is om je gevoel te volgen in plaats van de mening en verwachting van de buitenwereld. Hoe mooi zou het zijn als we niet alles en iedereen in een hokje willen plaatsen. Hokjes suggereren vooropgestelde (of opgelegde) meningen en emoties. Hoe vaak hoor ik niet dat mensen vinden dat we het goed doen ondanks dat we ‘een gebroken gezin’ zijn. Pardon?! Zo’n compliment begint goed en eindigt voor mijn gevoel met een negatieve lading.
Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat ik een grote allergie heb voor de term gebroken gezin. Gebroken suggereert in mijn ogen incompleet. Ons gezin is compleet, weliswaar in een andere gezinssamenstelling.
Heeft de geschiedenis zich herhaald? Ons gezin bestaat uit vrouwen die in hun leven door schade en schande hebben geleerd zichzelf trouw te blijven en te vechten voor hetgeen ze liefhebben, onvoorwaardelijk. Met gevoel en intuïtie als raadgever in plaats van angst of de wereld als raadgever. En dat hoop ik ook mijn dochtertje mee te geven in haar opvoeding. Dat de keuzes die ze in haar leven zal maken gebaseerd zullen zijn op haar eigen gevoel. Keuzes ter verrijking van haarzelf, niet ten koste van haarzelf. Misschien is ‘Mag de geschiedenis zich herhalen?’ een betere vraag. Als dat betekent dat mijn dochter net als mijn moeder en ik opgroeit tot een gelukkige, stabiele en zelfstandige vrouw, dat zeg ik volmondig ‘ja’. Maar voor nu heeft de geschiedenis zich al deels herhaald. Mijn moeder en ik vormen samen met mijn dochtertje een eenheid. Geen gebroken gezin. Wij hebben iets veel mooiers dan dat; een drie eenheid…